مقایسه ی تاثیر بازخورد متقابل شناس و ناشناس الکترونیکی با بازخورد متقابل مستقیم بر روی مهارت نوشتاری زبان آموزان ایرانی

نوشتن یکی از مهمترین و برجسته ترین مهارت هایی است که نیازمند دانش قواعد،ساختار زبان و جمله می باشد.قواعد و نوشتار دقیق ویژگی هایی می باشند که منجر به ساخت جمله های درست و صحیح در زبان خارجه می باشد. بازخورد متقابل،جایی که دانش آموزان بخش هایی از نوشته های همکلاسی هایشان را می خوانند تا پیشنهاد هایی برای تجدید نظر به آنها بدهند،روشی معمول در دروس انشانویسی گشته و به صورت قابل توجهی در تکنولوژی ارتباط الکترونیکی استفاده شده است. اگرچه بازخورد نوشتاری اغلب در آموزش استفاده می شود،توافق نظری برای مناسب ترین نوع آن و اینکه چرا این روش موثر است وجود ندارد. با این حال در ایران به این مسئله اهمیت زیادی داده نشده و دانش آموزان مشکلات زیادی برای مطرح کردن صحیح نظراتشان در نوشته هایشان دارند. این تحقیق تاثیر روشهای مختلف بازخورد متقابل بر روی مهارت نوشتاری دانش آموزان را مورد بررسی قرار داده است.یک جامعه ی آماری 66 نفری از دانش آموزان سطح متوسط آموزشگاه زبانی در تهران بر اساس نمراتشان در یک آزمون تعیین کننده برای این تحقیق انتخاب شده بودند. همه ی دانش آموزان از لحاظ مهارت زبانی در یک سطح قرار داشتند. در این تحقیق سه گروه وجود داشت : دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل. در طول دوره ی تحقیق دانش آموزان گروه آزمایشی دو نوع بازخورد نوشتاری الکترونیکی به صورت شناس و ناشناس دریافت کردند،در حالیکه دانش آموزان گروه کنترل بازخورد مستقیم داشتند. درآخر دانش آموزان در آزمون نوشتاری شرکت کردند که از آنها خواسته شده بود بر اساس موضوعات ارائه داده شده انشایی بنویسند. اعتبار و صحت آزمون ها(پیش آزمون و آزمون نهایی) از طریق یکسری روش های آماری اثبات گردید.برای پی بردن به این نکته که آیا تغییر قابل توجهی در نتیجه ی نوشتاری آزمون نهایی وجود دارد یا نه از دو روش آماری استفاده شده بود. این تحقیق نشان داد که "بازخورد متقابل ناشناس الکترونیکی"نتایج قابل توجهی را برای پیشرفت مهارت نوشتاری دانش آموزان در سطح متوسط دارد.